لبیک یامهدی

 امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند:
کسی که در گرمای شدید به خاطر رضای خداوند روزه بگیرد، و تشنه شود، خداوند هزار فرشته را موکّل او می‌کند تا صورتش را نوازش دهند و وی را بشارت دهند. تا این که وقتی افطار کرد خداوند به او می‌گوید: چقدر خوش است بو و رائحه تو!  ملائکه من! شاهد باشید که من قطعا او را آمرزیدم.

متن حدیث:

قَالَ أبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام : مَنْ صَامَ لِلَّهِ عَزَّوَجَلَّ یَوْماً فِی شِدَّةِ الْحَرِّ فَأصَابَهُ ظَمَأٌ وَکَّلَ اللَّهُ بِهِ ألْفَ مَلَکٍ یَمْسَحُونَ وَجْهَهُ وَ یُبَشِّرُونَهُ حَتَّى إِذَا أفْطَرَ قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ مَا أطْیَبَ رِیحَکَ وَ رَوْحَکَ مَلَائِکَتِی اشْهَدُوا أنِّی قَدْ غَفَرْتُ لَه‏.

«ثواب‌الاعمال، ص 113- اصول کافی، ج۴، ص64»

ماه رمضان زمینه بسیار خوبی است و خدای متعال این فرصت را به من و شما داده که در این ماه، چنین امکانی را برای خودسازی پیدا کنیم. علاوه براین‌که ساعات این ماه بسیار با برکت است و خدای متعال، از لحاظ طبیعی این لحظات و ساعات را این‌گونه قرار داده است، ساعات بسیار مغتنمی هم هست. یک رکعت نماز شما؛ یک کلمه ذکر «سبحان اللَّه» شما؛ مختصر صدقه دادن شما و یک صله رحم کوچکی که در این ماه بکنید، مزیتی چند برابر بیشتر از همین امور، وقتی در غیر ماه رمضان انجام می‌شود، دارد. این، فرصت بسیار خوبی است. زمینه خوبی است که انسان در این ماه به خودش برسد. مثل طبیبی که با فردی بیمار مواجه است و آن بیمار به امراض متعدّدی مبتلاست -مرض قند دارد، فشار خون دارد، چربی خون دارد، استخوان درد دارد، رماتیسم دارد، زخم معده دارد و خلاصه انواع و اقسام مرض در او هست- طبیب حاذق که امراض او را می‌شناسد و راه علاجش را بلد است، با این بیمار چه کار می‌کند؟ اوّل سعی می‌کند بیماری‌های او را روی کاغذ بیاورد و ببیند به چه امراضی مبتلاست.

اگر طبیب، بعضی از بیماری‌های او را نشناسد و برای علاج بیماری دوایی بدهد که با بیماری دیگر ناسازگار باشد، ممکن است به جای این‌که او را علاج کند، بیچاره را به بیماری‌های دیگری هم متبلا سازد! … پس اوّل باید با دقّت نگاه کند؛ دلسوزانه بیماری‌ها را پیدا کند و آن‌ها را بنویسد؛ بعد ببیند کدام مهم‌تر است، کدام فوتی‌تر است و کدام اصولی‌تر است. فرض بفرمایید اگر کسی معده ناراحتی دارد، هر دوایی به او بدهند نمی‌تواند به‌خوبی آن را جذب کند. یا اگر روده خرابی دارد، هر غذای مقوّی‌ای بدهند و از آن بهره ببرد، نمی‌تواند استفاده کند. راهش این است اوّل آن مرضی را که از بقیه بیماری‌ها تأثیر منفی‌اش بیشتر است و اگر خوب بشود تأثیر مثبت شفایش بیشتر است، پیدا کنند.

شما طبیب خودتان بشوید، برادر عزیز! هیچ‌کس مثل خود انسان نمی‌تواند بیماری‌های خودش را بشناسد. برخی بیماری‌ها در انسان هست که اگر مثلاً شما به من بگویید «تو دچار این بیماری هستی»، عصبانی می‌شوم و بدم می‌آید. بگویند: «آقا، شما مرد حسودی هستید.» مگر کسی تحمّل می‌کند که به او بگویند «حسود»؟ می‌گوید: «حسود خودت هستی! چرا اهانت می‌کنی؟ چرا بی‌خود می‌گویی؟» از دیگری حاضر نیستیم قبول کنیم. اما به خودمان که مراجعه می‌کنیم، می‌بینیم بله؛ ما متأسفانه از این بیماری‌ها داریم. سرِ هرکس را انسان کلاه بگذارد؛ از هرکس که پنهان کند، با خودش که دیگر نمی‌تواند! پس بهترین کسی که می‌تواند بیماری ما را تشخیص دهد، خودمان هستیم. بیاورید روی کاغذ! بنویسید: «حسد» بنویسید: «بخل» بنویسد: «بدخواهی برای دیگران. وقتی کسی به خیری می‌رسد، ما ناراحت می‌شویم!» بنویسید: «تنبلی در کار» بنویسد: «روح بدبینی به نیکان و صالحان» بنویسید: «بی‌اعتنایی به وظایف» بنویسید: «علاقه به خود. شدیداً به خودمان علاقه داریم!»

اگر بیماری‌های ما این‌هاست، این‌ها را روی کاغذ بیاوریم. ماه رمضان فرصتی است که یکی‌یکی این بیماری‌ها را تا آن‌جایی که بشود، برطرف کنیم. اگر برطرف نکنیم، این بیماری‌ها مهلک خواهد شد؛ هلاک معنوی و واقعی. هلاک جسمی که چیزی نیست! اگر بیماری مهلکی در ما باشد یا احتمالش را بدهند، چقدر دستپاچه می‌شویم؟ شب خوابمان نمی‌برد. بهترین دکترها را پیدا می‌کنیم، می‌گوییم: «نکند این غدّه‌ای که در بدن من است، در دست من است، زیر پوست من است، سرطان باشد!» از تصوّرش کلّی وحشت می‌کنیم. آخرش چه؟ آخرش مردن است. حالا نشد، یک سال دیگر است، دو سال دیگر است، ده سال دیگر است. به قول نظامی گنجوی:

«اگر صد سال مانی وَر یکی روز/ بباید رفت از این کاخ دل‌افروز.»

ماندنی که نیستیم. چند صباحی، کمی این‌ور، کمی آن‌ور، تمام خواهد شد. هلاکت جسمانی این است و این‌قدر از آن می‌ترسیم. هلاکت معنوی، یعنی برای ابد دچار خذلان و عذاب الهی شدن. یعنی در زندگی جاودان ابدی، از همه نعمت‌ها و لذّت‌ها و چشم‌روشنی‌هایی که خداوند برای من و شما معین و مقرّر کرده محروم ماندن. انسان به قیامت نگاه کند و ببیند خدای متعال به بعضی از بندگانش -همین افرادی که با آن‌ها معاشریم و آن‌ها را در کوچه و محلّه می‌بینیم؛ به همکار اداری، به دوست دوران تحصیل، یا به یک رفیق بگو بشنو- برای برخی کارها و مجاهداتی که در این دنیا داشته‌اند، مقامات عالی می‌دهد؛ آن‌ها را به بهشت می‌برد؛ از عذاب دورشان می‌دارد و از عقبات قیامت، نجاتشان می‌دهد؛ و ما به‌خاطر تنبلی، به‌خاطر نرسیدن به خود و به‌خاطر یک لحظه غفلت، از همه آن‌ها محروم مانده‌ایم! آن وقت است که حسرت گریبان انسان را می‌گیرد: «و انذرهم یوم‌الحسرة إذ قضی الأمر». کار هم دیگر از کار گذشته است و حسرت هم فایده‌ای ندارد. این، هلاکت معنوی است.

برادران و خواهران! اگر به خودمان نرسیم، بدبختی است؛ روسیاهی است؛ محرومیت است؛ از چشم خدا افتادن است؛ از مقامات معنوی دور ماندن و از نعیم ابدی الهی، تهیدست ماندن است. پس باید به خودمان برسیم. ماه رمضان فرصت خوبی است. کتاب‌های اخلاق هم خوشبختانه در اختیار هست. لکن آن چیزی که آدم از مجموع می‌فهمد و آنچه مهمّ است، این است که انسان بتواند هوا و هوسِ خود را کنترل و مهار کند. این، اساس قضیه است.

سخنرانی در روز اوّل ماه مبارک رمضان‌؛ 04/12/71

 خوردن غذاهای پرحجم اماکم کالری درهنگام افطارخودداری کنید.                                                        .

هنگام سحر،حتماًبرای صرف سحری ازخواب بیدار شوید.

خوردن حداقل یک لیوان شیریامعادل آن ماست یاپنیردرهنگام افطارتوصیه می گردد.

چنانچه تخم مرغ مصرف می کنید سعی کنید به صورت آب پز باشد زیرانیمرو دیرهضم ترازتخم مرغ آب پز است.

روزه داران،به خصوص نوجوانان ،ازسبزیجات تازه ضدعفونی شده یا میوه جات به مقدار کافی استفاده نمایند.

برای تأمین مایعات بدن،خوردن آب ونوشیدنی (چای،آب میوه)درفاصله افطارتاسحرتوصیه می شود.

نوشیدن آب فراوان دروسط غذایا بلافاصله بعدازغذاباعث رقیق شدن شیره معده واختلال درهضم می شود.

خوردن آب زیاد بعدازسحری ازترس تشنگی درروز،نه تنهامژثرنیست بلکه باعث اختلال درهضم ونفخ می شود.

خوردن میوه درسحر، باعث افزایش مقاومت بدن دربرابرتشنگی ودرنتیجه کاهش تشنگی درطول روز می گردد.

خوردن زولبیا ،بامیه وتنقلات دیگرجزء عادات نامناسب درهنگام افطار است.

ازخوردن آب سرد،نوشابه ،شربت و…درهنگام افطار،خودداری کنید وبه جای آن می توانید آب گرم،چای شیرین کم رنگ یافرنی میل کنید.

خوردن خرما،کشمش وعسل هنگام افطار،می تواندباعث کنترل اشتها ودرنتیجه جلوگیری از پرخوری گردد.

معده خالی درهنگام افطار،تحمل غذاهای سنگین همچون آش رشته و…رانداردبنابر این خوردن غذاهایی چون پنیروسبزی که هضم آن هاآسان است برای افطارتوصیه می شود.

برای صرف سحری کمی زوتر ازخواب بیدار شوید وحتی اگرمیل به خوردن سحری ندارید خوردن آب،چای،میوه یاشیررافراموش نکنید.

 تریت کردن نان درآبگوشت یاغذاهای دیگر باعث اختلال هضم وایجادنفخ می گردد.

چنانچه مبتلابه بیماری  خاصی هستید وقصد گرفتن روزه رادارید حتماًنظرپزشک معالج خود راجویاشوید.

بیماران مبتلا به دیابت (بیماری قند)بایددرخوردن خرما،عسل وسایرموادشیرینی که معمولاًدرهنگام افطارمصرف می شودپرهیز نمایید.

والدین باید برای نوجوانانشان که تازه به سن بلوغ وتکلیف شرعی رسیده ودرحال رشد هستندبه گونه ای برنامه ریزی کنندکه غذای موردنیاز روزانه آن هارادردووعده (افطاروسحری)تامین کنند.

به یاد داشته باشیم که پیامبر اسلام(ص)فرمودند:صومواتصحوا  روزه بگیرید تاسالم باشید،این روزه علاوه بردهان شامل روزه زبان ،چشم،قدم،اندیشه،قلم و… نیز می شود.

منبع : مجله اقامه.شماره 51 .

پنج شاخص انقلابی‌گری، انقلابی بودن و انقلابی ماندن مطرح‌شده در بیانات رهبر انقلاب در حرم امام خمینی ۹۵/۳/۱۴

1-پایبندی به مبانی و ارزشهای اساسی اسلام و انقلاب

بنده در سال گذشته در همین جلسه راجع به مبانی امام صحبت کردم. مبانی اساسی ما آنهاست … اگر این پایبندی وجود داشت، حرکت، حرکت مستمر و مستقیم خواهد بود. در تندباد حوادث این حرکت تغییر پیدا نمیکند… نقطه‌ی مقابل این پایبندی عمل‌گرایی افراطی است. یعنی هر روزی به یک طرف رفتن، هر حادثه‌ای انسان را به یک طرف کشاندن.

2-هدفگیری آرمانهای انقلاب و همت بلند برای رسیدن به آنها

بعضی سعی می‌کنند جامعه و جوان‌های ما را دچار ناامیدی کنند. بگویند آقا فایده ندارد! نمیشود! نمی‌رسیم! … شاخص دوم این است که هرگز منصرف نشویم از رسیدن به آن اهداف بلند و آرمان‌های بلند. تسلیم نشویم در مقابل فشارها.

3-پایبندی به استقلال کشور

استقلال سیاسی معنایش این است که ما در زمینه‌ی سیاسی فریب [دشمن را] نخوریم… استقلال فرهنگی که از همه مهم‌تر است در این است که سبک زندگی را سبک زندگی اسلامی ایرانی انتخاب بکنیم… استقلال اقتصادی هضم نشدن در هاضمه‌ی اقتصاد جامعه جهانی است.

4-حساسیت در برابر دشمن و نقشه دشمن و عدم تبعیت از آن

باید دشمن را شناخت، نقشه‌ی او را فهمید، از تبعیت دشمن سر باز زد؛ این شاخص چهارم، این عدم تبعیت را قرآن، جهاد کبیر نام نهاده است.

5-تقوای دینی و سیاسی

اینکه ما عرض کردیم که باید به آرمان‌ها پابند بود، اسلام اینها را از ما خواسته است. یک تکلیف دینی است و رعایت آن تقوای دینی است. تقوای سیاسی هم همراه همین است؛ تقوای سیاسی یعنی انسان از لغزشگاه‌هایی که دشمن می‌تواند از آن استفاده بکند پرهیز بکند.

        امام(ره) را بهتر بشناسیم                                                                                         

کسی که یک شب نماز شبش ترک نشده است همان کسی است که اهل منزلش را حتی یکبار برای نماز صبح بیدار نکرده، زیرا معتقد بودند که بر خوابیده تکلیفی نیست و خوابیده وظیفه‌ای ندارد.

صفات شخصیتی مختلف حضرت امام 180 درجه با یکدیگر فاصله داشت همان کسی که از کشتن کفار بعثی و مفسدین فی الارض باکی نداشت، از کشتن یک مگس هم خودداری می کرد، امام عارفی فقیه و فقیهی فیلسوف است و شاگردان ایشان در زمینه‌های مختلف نشانگر این حقیقتند، از طرفی آیت‌الله مطهری نمونه فلسفه و نیز شاگردان نمونه در فقه تربیت کردند و از طرفی شاگردان بسیاری که در واقع از گردانندگان انقلاب در زمان تبعید امام به نجف بودند که نمونه‌های بارزش حضرت آیت‌الله خامنه‌ای هستند، همان کسی که کشف‌الاسرار را می‌نویسد، مصباح‌الهدایه را نیز نوشته است، همان کسی که در نجف در طول 15 سال حتی یک شب زیارت حرم امیرالمومنین(ع) را ترک نمی‌کند همان فردی است که به سعدون شاکر، رئیس سازمان امنیت عراق می‌گوید: من از آن سیدهایی نیستم که زیارت، وظیفه‌ام را از یاد ببرد؛ همان کسی که تربت امام حسین(ع) را برای شفا می‌خورد، همان انسانی است که شمشیر امام حسین(ع) را بر کمر دارد، آن کسی که فریاد می کشد فقه سنتی را فراموش نکنید، همان کسی است که می‌گوید آخوند درباری را از میدان به در کنید، همان کسی که برای خرید یک پنکه در نجف فریاد می‌کشد با این کارتان مرا به جهنم نفرستید؛ همان کسی است که استفاده از سهم امام را بطور مطلق برای نابودی شاه اجازه می‌دهد، همان کسی که اجازه نمی‌دهد فرزندش حاج احمد آقا در مواقع غیر ضروری یک تلفن، آری فقط یک تلفن به ایران بزند، و این را خلاف شرع می‌داند، همان کسی است که به پاریس می‌رود و در فرنگ علم دین را به دوش می‌کشد، کسی که در طول 15 سال حتی یکبار حاضر نیست به کوفه سفر کند، زیرا هوایش بهتر از نجف است، تا مثل سایر طلبه‌های فقیر زندگی کند، همان کسی است که نجف را تا نوفل لو شاتو برای تحقق اسلام و انقلاب اسلامی طی می‌کند، همان کسی که صحیفه سجادیه را شب‌ها با اشک و ناله پیش رو دارد، همان کسی است که از جوانی درمیدان نبرد علیه ظلم و ظالم و کفر و کافر تفنگ بر دوش دارد، همان کسی که با جوش و خروش بر منافقان آدم‌کُش و بنی‌صدر خائن و شاه و دارو دسته‌اش و گروه‌های چپ و راست روسی و آمریکایی فریاد می‌کشد، همان کسی است که در نیمه‌های شب آرام و بی صدا ناله می‌کند که خدایا مرا ببخش؛ همان کسی که یک شب نماز شبش ترک نشده است، همان کسی است که اهل منزلش را حتی یکبار برای نماز صبح بیدار نکرده است، زیرا معتقد بودند که بر خوابیده تکلیفی نیست و خوابیده وظیفه ای ندارد.

منبع: سرگذشت‌های ویژه از زندگی امام(ره) - ج2 - صحفه 16