لبیک یامهدی

نام مبارک عباس، صیغه مبالغه از ماده عبس است که به معنی درهم شدن بشره و قبض و گرفتگی صورت می باشد.

به مضمون «الاسماء تنزل من السماء» (اسامی از آسمان نازل می شود) خداوند در اسم گذاری فرزند الهام می فرماید و اسامی اشخاص غالبا منطبق با احوال و اوصاف مسمّی می باشد آن جناب نیز چون مفاد «اشد علی الکفار» بر دشمنان حق عبوس و در جنگ غیور و مهیب بوده است.

امیرالمؤمنین  علیه السلام  از پس پرده هاى غیب، جنگاورى و دلیرى فرزند را در عرصه هاى پیکار دریافته بود و مى دانست که او یکى از قهرمانان اسلام خواهد بود، لذا او را عباس (دُژم: شیر بیشه) نامید؛ زیرا در برابر کژیها و باطل، ترشرو و پر آژنگ بود و در مقابل نیکى، خندان و چهره گشوده. همان گونه که پدر دریافته بود، فرزندش در میادین رزم و جنگهایى که به وسیله دشمنان اهل بیت  علیه السلام  به وجود مى آمد، چون شیرى خشمگین مى غرید،گردان و دلیران سپاه کفر را درهم مى کوفت و در میدان کربلا تمامى سپاه دشمن را دچار هراس مرگ آورى کرد. شاعر درباره حضرتش مى گوید:

«هراس از مرگ ،چهره دشمن را درهم کشیده بود، لیکن عباس در این میان خندان و متبسم بود».

منتخب طیحی و دیگر کتب در وصف ان حضرت آورده اند که : «کالجبل العظیم و قلبه کالود الجسیم لانه کان فارسا هماما و بطلا ضرغاما و کان جسورا علی الطّعین و الضرب فی میدان الکافر و الحروب»

«فرزند رشید امیرالمومنین علیه السلام در جنگ ها و غزوات با شجاعان عرب پنجه در افکنده، داد مردانگی می داد و جرأت و قوت را از حیدر کرّار میراث داشت.»