لبیک یامهدی

 يکي از مهمترين قرارگاه‌ها در کشور طبق فرمايش رهبر انقلاب، «سنگرهاي نمازجمعه» است.ایشان فرمودند: «نماز جمعه يک قرارگاه است؛ قرارگاه ايمان، قرارگاه تقوا، قرارگاه بصيرت، قرارگاه اخلاق. اين قرارگاه داراي ويژگي‌هاي برجسته‌اي است. اولا که فرصت اجتماع است مردم را گرد هم جمع ميکند؛ ميتوانند قرار بگذارند. از يک طرف جايي است که آنجا هدايت‌گري (سياسي و فرهنگي) انجام مي گيردخوشبختانه از برکات انقلاب اسلامي راه اندازي اين «سنت پايدار» در اقصي نقاط کشورمان بوده است. شايد بتوان اهميت و حساسيت اين فريضه و قرارگاه را از ميزان حساسيت دشمنان نسبت به آن تاحدودي درک کرد. در سالهاي گذشته به خصوص سالهاي اوليه انقلاب منافقان و دشمنان همواره سعي داشته‌اند با روش‌هاي سخت و خشن مانند بمب‌گذاري، حمله تروريستي و يا بمباران با آن برخورد کنند. پنج شهيد محراب در اين جايگاه به شهادت رسيدند. گاهي نيز از روشهاي نرم و غيرفيزيکي براي هجمه بر آن استفاده کردند. ۱۴/۱۰/۹۴

سایت رهبری.

یکوقت در مورد جانبازها فکر میکردم، که به نظرم رسید گاهی فضیلت آنها از شهدا هم بیشتر است. جانباز کسی است که بعد از آن‌که قسمتی از بدنش را در راه خدا داد و عضو یا اعضای شهیدی را با خودش همراه کرد و در بقیه‌ی مدت زندگی و عمرش هم متقی و شکرگزار بود و عمل صالح انجام داد، خدای متعال در مورد این‌گونه از مجروحین جنگ در قرآن میفرماید: «الّذین استجابوا للَّه و الرّسول من بعد ما اصابهم القرح للّذین احسنوا منهم و اتّقوا اجر عظیم». کلمه‌ی «عظیم» در پایان این آیه‌ی شریفه، قابل تأمل است.                                                                                                                                                                                                                 سخنرانی در مراسم بیعت گروه کثیری از جانبازان

شما، هم عضو شهیدی را با خود همراه دارید، و هم زنده‌اید و از تنعمات زندگی در حد زیادی برخوردار میشوید. وقتی انسان بین مرگ و زندگی قرار میگیرد، اگر به او بگویند زنده بمان، اما فلان عضو را نداشته باش و یا این‌که مرگ را انتخاب کن، میگوید زنده بمانم، آن عضو را هم بگیرید. زندگی شیرین است و هر انسانی آن را میخواهد. بنابراین، جانبازان ما، هم از نعمت زندگی برخوردارند، و هم عضو شهیدی را با خود همراه دارند، و هم - اگر تقوا و احسان را در عمل رعایت کنند - به آن اجر عظیم و باورنکردنی میرسند. قدر این نعمات را بدانید.                                                  

                                                                                                                                           سخنرانی در مراسم بیعت گروه کثیری از جانبازان ۲۸/۰۴/۱۳۶۸

عطر جهاد و شهادت، در این فضا پراکنده است. آزادگان، کسانی هستند که افتخار سالهای پربرکت و پراجر دوران زندگی جوانی خودشان را همراه دارند و یاد روزها و ساعتها و لحظه‌های دشوار و پرخاطره‌یی را برای ما زنده میکنند. هر ساعتی که شما گذراندید، پیش خدا محفوظ است. آن شبهای طولانی و پررنج، آن روزهای پرهراس و دشوار، آن سختیها و فشارها، آن مرعوبیتها، آن گرسنگی و سرما و گرما، آن دوری و غربت و جفا کشیدن از نااهلان و ایستادگی در مقابل خواست دشمنان خدا و همه‌ی این ساعتها و لحظه‌ها و رنجها، در دیوان الهی محفوظ است. خیال نکنید که اینها از بین رفت. همه‌ی اینها، مثل یک نوار صوت و تصویر مانده است. یک لحظه‌ی از این لحظات، از بین نرفته و پیش خدا موجود است. شما جانبازان عزیز هم همین‌طور؛ شبهای سختیتان، رنج میدان جنگتان، سختی بیمارستان و بسترتان، دردهایتان، رنجهای ناشناخته‌تان. و شما خانواده‌های شهیدان، صبرتان، داغ سوزنده و درعین‌حال شیرینتان، فراق عزیزانتان، فقدان میوه‌ی دلتان، چون برای خداست، همه و همه محفوظ است.

                                                                                                                 سخنرانی در دیدار با گروهی از آزادگان ۰۲/۰۸/۱۳۶۹

حاج شیخ عباس قمی (ره) مولف کتاب مفاتیح الجنان گوید که روایت شده در خبری از حضرت سیدالساجدین علیه السلام آنچه حاصلش آن است که فرمودند خدا رحمت کند عباس را که ایثار کرد بر خود برادر خود را و جان خود را فدای آنحضرت نمود تا آنکه در یاری او دو دستش را قطع کردند و حق تعالی در عوض دو دست او دو بال به او عنایت فرمود که با آن دو بال با فرشتگان در بهشت مانند جعفر بن ابیطالب پرواز میکند و از برای عباس (ع) در نزد خداوند منزلتی است در روز قیامت که مغبوط جمیع شهداء است و جمیع شهدا را آرزوی مقام او است. مفاتیح الجنان ( حاج شیخ عباس قمی ره ) صفحه 719

نام مبارک عباس، صیغه مبالغه از ماده عبس است که به معنی درهم شدن بشره و قبض و گرفتگی صورت می باشد.

به مضمون «الاسماء تنزل من السماء» (اسامی از آسمان نازل می شود) خداوند در اسم گذاری فرزند الهام می فرماید و اسامی اشخاص غالبا منطبق با احوال و اوصاف مسمّی می باشد آن جناب نیز چون مفاد «اشد علی الکفار» بر دشمنان حق عبوس و در جنگ غیور و مهیب بوده است.

امیرالمؤمنین  علیه السلام  از پس پرده هاى غیب، جنگاورى و دلیرى فرزند را در عرصه هاى پیکار دریافته بود و مى دانست که او یکى از قهرمانان اسلام خواهد بود، لذا او را عباس (دُژم: شیر بیشه) نامید؛ زیرا در برابر کژیها و باطل، ترشرو و پر آژنگ بود و در مقابل نیکى، خندان و چهره گشوده. همان گونه که پدر دریافته بود، فرزندش در میادین رزم و جنگهایى که به وسیله دشمنان اهل بیت  علیه السلام  به وجود مى آمد، چون شیرى خشمگین مى غرید،گردان و دلیران سپاه کفر را درهم مى کوفت و در میدان کربلا تمامى سپاه دشمن را دچار هراس مرگ آورى کرد. شاعر درباره حضرتش مى گوید:

«هراس از مرگ ،چهره دشمن را درهم کشیده بود، لیکن عباس در این میان خندان و متبسم بود».

منتخب طیحی و دیگر کتب در وصف ان حضرت آورده اند که : «کالجبل العظیم و قلبه کالود الجسیم لانه کان فارسا هماما و بطلا ضرغاما و کان جسورا علی الطّعین و الضرب فی میدان الکافر و الحروب»

«فرزند رشید امیرالمومنین علیه السلام در جنگ ها و غزوات با شجاعان عرب پنجه در افکنده، داد مردانگی می داد و جرأت و قوت را از حیدر کرّار میراث داشت.»

حسین (علیه السلام) خورشید و عباس( علیه السلام) ماه

مرحوم علامه مقرّم در مورد اطاعت حضرت عباس (علیه السلام )از امام حسین (علیه السلام )، پس از بیان بخشی از فضیلت های ماه بنی هاشم می نویسد: این فضیلت ها همه از پرتو انوار سیدالشهداء، امام حسین (علیه السلام) بود که عباس (علیه السلام )بر اثر پیروی از او کسب نموده و آیینه تمام نمای وجود امام حسین (علیه السلام) شده بود. بی شک حسین (علیه السلام) و عباس( علیه السلام )، از مصادیق بارز این آیات قرآن بودند: «سوگند به خورشید و آن هنگام که فروغ می بخشد و سوگند به ماه و آن زمان که دنبال خورشید روان است.» حسین (علیه السلام )خورشید است و عباس (علیه السلام) ماه؛ زیرا عباس (علیه السلام) هیچ سخنی نمی گفت مگر آنکه پیش از آن از برادرش شنیده باشد و هیچ عملی انجام نمی داد، مگر آنکه به دلیل پیروی از امامش انجام پذیرد. در یک کلام، عظمت و شخصیت معنوی ابوالفضل (علیه السلام )، به دلیل نور مقدس امام حسین( علیه السلام) بود که در آینه وجود پیراسته اش می تابید.