لبیک یامهدی

 رئیس پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی وابسته به پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی خواستار بهره گیری حداکثری از فضای مجازی به منظور تقویت روحیه انقلابی در آحاد ملت شد.

حجت الاسلام و المسلمین منصور میراحمدی در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، با بیان این که مقام معظم رهبری در سخنان اخیرشان در دیدار طلاب و اساتید حوزه علمیه تهران بار دیگر تقویت روحیه انقلابی را مورد تاکید قرار دادند، ابراز داشت: حقیقت امر آن است که ما به هر میزان که به لحاظ فکری و رفتاری از اصل انقلابی بودن فاصله بگیریم به همان نسبت از ماهیت و هدف انقلاب دور شده ایم و از این رو تقویت روحیه و تفکر انقلابی برای حفظ و بقای نظام اسلامی به خصوص در بین نسل جدید یک ضرورت است.

وی با بیان این که حوزویان و نخبگان و اساتید به طور خاص باید با تبیین و ترویج اندیشه اسلام ناب محمدی به مقابله با اسلام التقاطی و اسلام آمریکایی بپردازند، افزود: آنچه مهم است این که روحیه و تفکر انقلابی می بایست همچون نخ تسبیحی، وصل کننده نسل گذشته و نسل فعلی و نسل های آتی باشد و در هر دوره ای بر این مهم به اقتضائات زمانه توجه جدی صورت گیرد تا شاهد گسست نسل های بعدی از آرمان های انقلابی و اسلامی نباشیم.

معاون فرهنگی دانشگاه شهید بهشتی همچنین خاطرنشان کرد: همان طور که رهبر معظم انقلاب فرمودند هیچ شان و جایگاهی به تاثیرگذاری روحانیت در جامعه نیست و لذا حوزویان باید در عین توجه به امور علمی و فرهنگی و اجرایی و مدیریتی در درجه اول شان طلبگی خود را کماکان حفظ و تقویت کنند.

وی با تاکید بر این که ما نباید از فرصت عظیم فضای مجازی در جهت تبیین حقایق و دستاوردهای انقلاب اسلامی به مردم و نسل جوان غافل شویم، افزود: امروز دیگر نسل جدید  حتی نسل اینترنت و رایانه هم نیست و لذا بیشتر باید آن را نسل موبایل و شبکه های اجتماعی بدانیم و از این حیث چنانچه ما بتوانیم از این فرصت و ظرفیت عظیم نهایت استفاده را ببریم توانسته ایم در مسیر حفظ و تقویت روحیه انقلابی گام های جدی را برداریم.

چرا حضرت ولى‌عصر‌ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف براى رفع ظلم و ارشاد مردم تا حدودى که ممکن است، ظاهر نمی‌شوند که به دوستان و شیعیان و حق‌پرستان مددهایى بدهند و هر زمان خطرى براى ذات شریفشان جلو آمد یا مصلحتى اقتضا کرد، غایب شوند؟

▪ پاسخ آیةالله‌العظمی صافی

این نحو ظهور و غیبت، خلاف مصالح تربیتى جامعه است؛ و مانند مداخله یک قوه مستمر غیبى در کار اختیار بشر و سلب اختیار از انسان مى‌باشد؛ و بالأخره با هدف خلقت انسان، تکامل عادى و اختیارى و سیر ارادى و تدریجى او به‌سوى کمالى که: «اِنَّا خَلَقْناالْاِنْسانَ من نطفةٍ أمشاج نبتلیه فجعلناه سمیعاً بصیراً»؛ (دهر/2) ما او را از آب نطفه مختلط خلق کردیم و داراى قواى چشم و گوش گردانیدیم»؛ آن‌را بیان می‌دارد، سازگار نیست؛ و موجب وقوف و بازماندن بشر از سیر ترقى و کمال است؛ و مانند آن است که همه‌چیز، وابسته به معجزه گردد، و جریان طبیعى و عادى که سنت خدا برآن قرار دارد، متروک شود.

ما می‌دانیم که شرایط و مقدمات ظهور، دفعتاً و به‌طور ناگهانى حاصل نمى‌شود، (این نکته با مسئله دفعى و ناگهانى بودن ظهور آن‌حضرت، که بر حسب روایات، اصل مسلم ظهور آن‌حضرت است، منافات ندارد؛ زیرا غرض ما از این شرایط و مقدمات، امورى است که بر حسب اراده و حکمت بارى‌تعالى، قبل‌از ظهور، باید تحقق یافته باشد به‌طورى که ظهور ناگهانى، موجب آن تحول عظیم و تغییر مسیر حرکت جهان گردد.) بلکه از قرن‌ها پیش و به تدریج فراهم مى‌گردد و دنیا به‌سوى آن پیش مى‌رود و از آن استقبال مى‌نماید. بلکه ظهور، نتیجه حرکت و سیر جامعه انسانى و تحولات فکرى مختلف و دیدن مکتب‌ها و کلاس‌هاى متعدد بسیارى است.

چنان‌که می‌دانیم، از مقدمات و شرایط ظهور آن‌حضرت، این است که باید سطح اندیشه و طرز تفکر مردم، آمادگى براى ظهور و قبول حکومت واحد و جهانى اسلام را داشته باشد و این ویژگى در اثر سیر عادى جامعه در جهات علمى و فکرى و سیاسى و اجتماعى حاصل مى‌گردد و این نحو غیبت و ظهور، غیبت در عین ظهورهاى پراکنده، مانع از حصول این اهداف و موجب غیرعادى شدن وضع رشد و ترقى افراد و جوامع خواهد شد. به علاوه، این ظهور و اختفا، اگر ملازم با شناختن شخص امام‌ علیه‌السلام باشد، لازمه آن این است که هر وقت در بین حوادث، به حسب وضع عادى، اهل باطل به‌حسب ظاهر غالب شده و آن‌حضرت‌ علیه‌السلام در خطر افتادند، ایشان که برنامه‌اش یک سلوک عادى و رهبرى متعارف رهبران الهى است، براى حفظ جانش که ودیعه خدا براى ظهور کلى است، مختفى گردد و مردم را تنها بگذارد. بدیهى است که این برنامه، عکس‌العمل مساعدى نخواهد داشت؛ و اگر با شناختن ایشان ملازم نباشد و متنکراً و به‌طور ناشناس باشد، این ظهور و غیبت نیست، بلکه استمرار غیبت است؛ زیرا که با مداخله داشتن در امور، به‌حسب امکان و مصالح، که البته هست، هرچند ما نحوه دخالت ایشان را ندانیم؛ از کجا که آن‌حضرت مثلاً در جنگ‌هاى صلیبى شرکت نکرده باشند منتهى تحت فرمان کسى نبوده‌اند؟ و یا این‌که اصحاب و خواص ایشان به فرمان ایشان شرکت نجسته‌اند؟

ما در حوادث بسیار، تأثیر غیبى می‌بینیم، که اگر عنایت غیبى نبود، وضع آن حوادث طور دیگر گشته بود و فاتحه اسلام خوانده شده بود، یا صدمات جبران‌ناپذیرى وارد مى‌شد. این حوادث، بسیار است، حتى در عصر خود ما نیز مى‌توانیم مواردى را نشان بدهیم. که در بعضى از امور و کارها و حوادث وارد مى‌شوند.

حال اسم آن‌ها هرچه باشد، رجال‌الغیب یا ابدال یا اوتاد یا اصحاب خاص امام‌ علیه‌السلام بالأخره معلوم است که تحت نظر و فرمان ولىّ امر‌ عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف انجام وظیفه مى‌نمایند.

حاصل این است که: آن‌چنان نیست که امام‌ علیه‌السلام در عصر غیبت به‌طور کلى از امور رعیت خود و جریان اوضاع بر کنار و بی‌تفاوت باشند؛ و شاید فرمایش رسول‌اکرم‌ صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم در حدیث جابر، اشاره به همین نکته باشد، آن‌جا که جابر عرضه داشت: «و هل یقع لشیعته الانتفاع به فی غیبته؟ قال: أی والذی بعثنی بالنبوة انهم لیستضیئون بنوره، و ینتفعون بولایته فی غیبته کانتفاع الناس بالشمس ان سترها سحاب»؛ (منتخب‌الاثر/ف1/ب8/ص101/ح4) «جابر پرسید آیا شیعه او در عصر غیبتش از او نفع مى‌برند؟ حضرت فرمود: آرى، سوگند به آن‌کس که مرا به پیغمبرى برانگیخت، در دوران غیبت او، به نور او روشنى مى‌گیرند و به ولایت او بهره‌مند می‌شوند، مانند سودبرى مردم از آفتاب پشت ابر».

یکى از اقسام استضائه و انتفاع از وجود امام‌ علیه‌السلام همین مداخلات و تصرفات است که دلیل بر این است که امام‌ علیه‌السلام، امر شیعیان را مهمل نگذارده و رها نفرموده است. چنان‌که از آن‌حضرت در «احتجاج طبرسی» روایت شده است، فرمودند: «انا غیر مهملین لمراعاتکم، و لا ناسین لذکرکم، و لولا ذلک، لنزل بکم اللاواء، و اصطلمکم الاعداء»؛ (بحارالانوار/53/175) «ما در مراعات شما کوتاهى نمى‌کنیم و شما را فراموش نمى‌نماییم، و اگر این نبود، شر و بدى بر شما نازل مى‌گشت و دشمنان بر شما مستولى می‌گردیدند.»

در این‌جا مناسب است به این مسئله هم توجه شود که این درک شیعه، و ایمان به این‌که حضرت در پشت پرده، پشتیبان آن‌هاست و آن‌ها را در مقاصد و اهداف اسلامى به انحاء مختلف و مناسب یارى می‌دهد، نهضت‌ها و حرکات اسلامى و جنبش‌ها را مایه می‌دهد، و انسان‌ها را امیدوار می‌سازد و به جهاد و کوشش بیشتر براى برقرارى نظام اسلام تشویق مى‌نماید.

آخرین نکته:

آخرین نکته‌اى که در این‌جا تذکر آن لازم است، این است که: این طرح‌ها و پرسش‌ها در برابر یک امر واقع شده غیبت امام‌ علیه‌السلام، از جانب افرادى که در تعیین برنامه آن‌حضرت صلاحیت دخالت ندارند، اگر از جنبه فکرى تا حدى مفید شمرده شود، از جنبه عملى اثرى ندارد و واقعیت را عوض نمی‌سازد.

غیبت به این نحو که واقع شده، واقع شده است؛ مثل این‌که انسان یا مخلوقات دیگر، همه و همه، به همین نحو که آفریده شده‌اند، آفریده شده‌اند، و گفتن این‌که: «چرا این چنین شده، و چرا آن‌چنان نشده است؟» در کار دیگرى و در دایره اختیار و سلطنت و مالکیت و آزادى دیگرى، خصوصاً خداى عالم قادر مختار حکیم، دخالت بیهوده است؛ بنابراین، از جنبه عملى باید به برنامه این امر واقع شده، توجه داشت و تکالیف و وظایفى را که داریم انجام دهیم. آن‌چه واقع نشده است، نه با حیات و نه با معاش ما، و نه با دنیا و نه با آخرت ما، ارتباط ندارد.

منبع: کتاب پاسخ به ده پرسش آیةالله‌العظمی صافی گلپایگانی

                                                                                                                                                                                                                                                        

 درآیات متعددی از قرآن، خدا به كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده اند، وعده داده كه حتماً آنان را در زمين، جانشين قرار دهد.

به گزارش خبرگزاری «حوزه»آیت الله محمدی ری شهری آیات نویدبخش تحقق دولت اهل بیت(ع) را از قرآن استخراج و ترجمه نموده است.

*زمین را صالحان به ارث می برند

«ولَقَد كَتَبنا فِي الزَّبورِ مِن بَعدِ الذِّكرِ أنَّ الأَرضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصّالِحونَ   » الأنبياء : 105 .

«و در حقيقت، در زبور پس از تورات نوشتيم كه زمين را، بندگان شايسته ما به ارث مى برند».

*وارثان زمین چه کسانی هستند

«ونُريدُ أن نَمُنَّ عَلَى الَّذينَ استُضعِفوا فِي الأَرضِ ونَجعَلَهُم أئِمَّةً ونَجعَلَهُمُ الوارِثينَ   » القصص : 5 .

«و مى خواهيم بر كسانى كه در زمين فرودست نگه داشته شده اند، منّت نهيم و آنان را پيشوايان (مردم) قرار دهيم و ايشان را وارث (زمين) كنيم».

*آیینی که بر همه ادیان پیروز می شود

«هُوَ الَّذي أرسَلَ رَسولَهُ بِالهُدى ودينِ الحَقِّ لِيُظهِرَهُ عَلَى الدّينِ كُلِّهِ وكَفى بِاللّه ِ شَهيدًا   » الفتح : 28 .

«اوست كسى كه پيامبر خود را به (قصد) هدايت و با آيين حقّ فرستاد تا آن را بر همه دين ها پيروز گرداند و گواه بودن خدا كفايت مى كند».

«هُوَ الَّذي أرسَلَ رَسولَهُ بِالهُدى ودينِ الحَقِّ لِيُظهِرَهُ عَلَى الدّينِ كُلِّهِ وَلَو كَرِهَ المُشرِكونَ   » الصفّ : 9 .

«اوست كسى كه پيامبر خود را به (قصد) هدايت و با آيين حقّ فرستاد تا آن را بر همه دينها پيروز گرداند، هرچند مشركان را ناخوش آيد».

«وَعَدَ اللّه ُ الَّذينَ آمَنوا مِنكُم وعَمِلُوا الصّالِحاتِ لَيَستَخلِفَنَّهُم فِي الأَرضِ كَمَا استَخلَفَ الَّذينَ مِن قَبلِهِم ولَيُمَكِّنَنَّ لَهُم دينَهُمُ الَّذِي ارتَضى لَهُم ولَيُبَدِّلَنَّهُم مِن بَعدِ خَوفِهِم أمنًا يَعبُدونَني لا يُشرِكونَ بي شَيئًا ومَن كَفَرَ بَعدَ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الفاسِقونَ   » النور : 55 .

*وعده خداوند محقق می شود

«خدا به كسانى از شما كه ايمان آورده اند و كارهاى شايسته كرده اند، وعده داده است كه حتماً آنان را در زمين، جانشين قرار دهد، همان گونه كه كسانى را كه پيش از آنان بودند، جانشين قرار داد و آن دينى را كه برايشان پسنديده است، به سودشان مستقر كند و ترسشان را به آرامش و امنيّت مبدّل گرداند تا مرا عبادت كنند و چيزى را با من شريك نگردانند و هركس پس از آن به كفر گرايد، آنان همان نافرمانانند».

اهل بیت درقرآن وحدیث ج2 آیت الله ری شهری

ظهور دولت حق

حـدیث مـوی تـو نتـوان به عمـر گفتـن بـاز

از آن‌کـه عمـر بـود کـوتـه و حـدیـث دراز

بـه راه عشق تـو انجـام کـار تـا چـه شـود

بـرفـت در سـر ایـن کـار هستـی‌ام ز آغـاز

بـه طـاق دلکـش آن ابـروان محـرابـی

کـه دور از تـو نبـاشـد مـرا حضـور نمـاز

اگـر نـه از دل مـن رسـم سوختـن آمـوخت

چـرا دمی نکنـد شمـع، ترک سوز و گداز؟

گـرت هـواست کـه از خلـق بی‌نیـاز شـوی

زیـادتی مطـلب، نصیب خـویـش بـسـاز

گنـاه بخت سیـه بـود و دست کـوتـه‌ مـا

وگـرنـه سلسلـه‌ی مـوی دوست بـود دراز

نخسـت گـام نهـی پـای بـر سـر گـردون

چـون از نشیـب طبیعـت‌ قـدم نهی به فـراز

اگـر سعـادت جـاویـد بـایـدت ای دل

نمـای شـرح حقیقـت، سخـن مگـو ز مجاز

حـدیـث لیلـی و مجـنـون عـامری بگذار

مخـوان فـسـانـه‌ی محمـود غـزنـوی و ایـاز

مدیـح مَظهـر حـق، مُظهـر حقـایـق گـوی

ثـنـای حجـت ثـانـی‌عشـر نـمـا آغـاز

سمـیّ ختـم رسل، خـاتـم‌الائمه که هست

نهـان ز دیـده و بـر حضـرتش عیـان هر راز

سلیـل خسرو دیـن، عسکـری، شه کـونیـن

ولـیّ حـق، شـه دشمـن‌گـداز دوست‌نـواز

امـام منـتـظَـر خلـق، حجـت مـوعـود

کـه هست چشـم جهـانی به رهگـذارش باز

پنـاه کـون و مکـان، صاحب‌الزمـان مهدی

ولـیّ قـائـم بـالسیـف، شهسـوار حـجـاز

خجـستـه نـامـش ز آن بـر زبـان نمـی‌آرم

کـه روزگـار رقیـب‌ست و آسمـان غمّـاز

به اوج جـاهش جبـریـل عقـل می‌نـرسـد

بـه بـال شـوق کنـد تـا ابـد اگـر پـرواز

شهـا! حقیقت وحـدت تـویی و دور از تـو

شده حقیقت و وحدت بدل به شرک و مجاز

درآ پـرده و از یـک تجـلـی رخـسـار

غبـار شـرک ز مـرآت مـاسـوی پـرداز

«محیـط» زنـده شود بعد مرگ، گـر شنـود

ظهـور دولـت حـق راست نـوبـت آغـاز

شمش‌الفصحاء محیط قمی (محیط)

عیسی الخشاب می‏گوید: از محضر امام حسین(ع) سؤال کردند: آیا شما صاحب این امر هستید؟

فرمود: «نه من نیستم، بلکه صاحب این امر کسی است که از میان مردم کناره‏ گیری می‏کند و خون پدرش بر زمین می‏ماند و کنیه او کنیه عمویش خواهد بود. آن‏گاه شمشیر بر می‏دارد و هشت ماه تمام شمشیر بر زمین نمی‏گذارد». (کمال‌الدین، جلد 1، صفحه 318)